Մեզանից հազարավոր տարիներ առաջ կար մի երկիր:Այնտեղի ծաղիկները բացվում էին ինչպես թիթեռները և իրենց անուշ հոտը տարածում սարերով և դաշտերով: Բայց այնտեղի մարդիկ չար էին ու անխիղճ:Նրանց մեջ ապրում էր մի աղքատ ու որբ տղա:Նա սնվում էր դաշտերի խոտերով և թաքնվում քարանձավներում:Բոլորից թաքուն նա շոշափում էր նրանց սրտեր ու տեսավ, որ նրանք քարիցեն:Բայց երբ մեծացավ պատանի դարձավ հեռացավ այդ երկրից:Գնաց-գնաց հասավ մի երկիր, որի անունը Հնդաստան էր: Նա շատ սոված էր երբ մեկից մի կտոր հաց ուզեց բոլորը եկան ու տարբեր ուտեստներ արառարկեցին: Բայց այդ բոլոր մարդկաանց ետևում նստած էր մի մարդ,որին ուշադրություն չէին դարձնում նա մոտիկացավ և հարցրեց:
-Քեզ ինչո՞ւ ոչմեկ ուշադրություն չի դարձնում:
-Ինչու պետք է ինձ նայեն ես աղքատ եմ իսկդու օտար երկրիս ես թեկուզ աղքատ լինես:
-Նա վերցրեց ուտեստներից մեկը և տվեց այդ մարդուն բոլորը զարմացան և մտածեցին, որ դա օրենք է և սկսեցին այդ պես անել:
Բարի գալուստ Նատալի Նահապետյանի բլոգ 